school....:(

Marcialos

nieeeeeeeeee <prosi>

L@dy A!!y

a niby dlaczego masz usunąc ten temat?

Marcialos

noim??

Marian

bo nikt tu nie pisze na temat... ale w zasadzie... nikt nigdzie nie pisze na temat

Anita:D

Ale fajnie i fajny jest Very Happy

Marcialos

oki ALE NIE USUWAJ !!

Marian

Anita:D

I jest Cool Exclamation

To o czym piszemy ?? ? Very Happy

Marian

oooooooooooooooooooooooo... o "o" Razz

Anita:D

/???oooooooooooooooooo?????

L@dy A!!y

no wlasnie Marian..nie rozumiem twojego toku myslenia ;d;d;d

Anita:D

Marian

to się wypchaj Razz

Anita:D

heh...Nie kłócic się Exclamation

L@dy A!!y

własnie MAlin! nie wyzywaj mnie Razz

Anita:D

Dobra to może jakiś temat zaczniemy ... Question

Anita:D

Może tak: Komu jaka średnia wychodzi Question

Sorry, ale nie wiem, jaki może byc Sad

L@dy A!!y

nie zebym sie chwalila bo nie ma czym ale mi wychodzi 5,1 a Tobie???

Anita:D

A mi taka sobie..Też się nie chwalę bo nie ma czym Sad

Mi wychodzi 5.3

Marian

nie w ogóle nie ma czym się chwalic Razz

L@dy A!!y

czyli poprawilas na 5 z anglika Smile

?

Anita:D

Niom <jupi>

Marian Ty masz prawie taką jak ja ... ;P

L@dy A!!y

gratulacje! Smile

Anita:D

O dzięęękuję Smile

I Tobie też gratuluję dobrej średniej Smile

- czy jak to się odmienia Razz

Marian

to będzie ładnie wyglądać na dzisiejszym świadectwie Smile

Anita:D

I u Cb wcale nie gorzej Smile

Lemurek

a ja mam 5.0 i zupełnie mi to wystarcza. Nie jestem orłem,nie jestem leniuchem Wink

(bez obrazy) .

Marcialos

a ja sie nie moge pochwalic taką średnią jak wy macie ! <beczy>

Lemurek

eee tam,przynajmniej sie staralas Exclamation

Marcialos

dzieki i masz racje

Lemurek

aaa4

Koniec ludzkiego cierpienia,

Bo w piesni tej dobra nowina:

Glona in excelsis Deo!

Alexander Sorentay zafalszowal na "Gloria" i jego narzeczona Mariya, corka adwokata Kseneya, [link widoczny dla zalogowanych]
zawolala: - Och, Sandre! Nie spiewaj tak glosno! - i wszyscy sie rozesmieli. Po drodze do domu Piera i Laura, scisniete w powozie Valtorskarow razem z hrabia Orlantem, Guide'em, Eleonora, kuzynka Betta, Emanuelem, Perneta i rzadca Gavreyem, nie przestawaly spiewac koled, az Guide pomagal im swoim barytonem przy "Gloria". Siedzaca obok Eleonora zajrzala mu w twarz i powiedziala:

-Guide, nie slyszalam cie spiewajacego od dwudziestu lat!

-A ja tak - rzekla Laura. - Kiedy sie goli, ale zawsze przerywa w srodku.

-Spiewajmy wiec - powiedzial Guide i zaspiewali wszyscy.

Hrabia stracil glos podczas choroby, ale wystukiwal rytm na ramie okna. Wszyscy wstapili do domu panstwa Sorde na kolacje i gwiazdkowe ciasto, ktore ksztaltem przypominalo klode i bylo owiniete bluszczem, przeplatanym [link widoczny dla zalogowanych]
galazkami ostrokrzewu. Hrabia Orlant rozprawial o ostrokrzewie, megalitach i druidach i nikt nie polozyl sie spac przed piata. O jedenastej niektorzy poszli wzdluz brzegu jeziora na poranna msze do kaplicy sw. Anthony'ego. Rosnace opodal sosny skrzyly sie w zimowym sloncu od topniejacego sniegu. Po polnocnej stronie kazdego nagrobka na malym cmentarzu przy kaplicy lezal bialy snieg. Slowa modlitw czesto zagluszal wiatr, szumiacy w lasach San Larenza. Po mszy Piera i Laura spacerowaly po cmentarzu czekajac na Eleonore. Rozdzielily sie, bo Piera odeszla nieco dalej czytajac napisy. Wszystkie nagrobki byly stare, na tym cmentarzyku nikogo juz nie chowano. Mijala male i anonimowe groby zmarlych przed stu laty niemowlat. Odczytywala znane nazwiska. Itale Sorde, 1734 - 1810. In te Domine speravi. Zatrzymala sie. Patrzyla na cmentarz, pocetkowany plamami sniegu i cieniami sosen, na przysadzista, kamienna kaplice, na ktorej dachu topnial snieg, na jezioro lezace spokojnie w zimowe poludnie i idaca w jej kierunku Laure. W plaszczu i obszytej futerkiem czapce wydala sie jej bardzo wysoka i blada.

Chwile razem przystanely.

-Pamietam, jak stal przed poludniowymi oknami. Musialam siegac w gore, zeby go chwycic za reke. Wydawal sie taki wysoki...

-Umarl w rok po moim urodzeniu.

-To dziwne, ze kiedy Itale i ja umrzemy, na calym swiecie nie znajdzie sie nikt, kto go widzial, kto go znal. Do tego czasu nie bedzie martwy. Potem jednak...

-Ale jest przeciez zycie po smierci - powiedziala niesmialo Piera.

-Moze - odparla Laura nadal patrzac na grob.

-Nie jestes pewna? - Nie.

Wazyly slowa z wielka prostota formulujac mysli.

-To nie ma znaczenia, prawda? - powiedziala Laura. - In te Domine speravi... Wszystko sie skonczy, wszystko zniknie - powietrze, ziemia i slonce. Czy to byloby takie straszne?

-Ale... wlasnie myslalam... siedemdziesiat lat temu twoj dziadek byl mlodym czlowiekiem. Mlody jak kazdy mlody mezczyzna dzisiaj, jak my. Potem sie starzejemy. I moze on kogos kochal. Oczywiscie, ze tak, twoja babke, i pobrali sie, i mieli dwoch synow, i rozmyslali, rozmawiali, pragneli roznych rzeczy, i byl wiatr i deszcz, i slonce na sniegu i oni to wszystko widzieli, a teraz... To takie dziwne. I byli przed nimi inni ludzie, a teraz jestesmy my, i beda ludzie, ktorzy przyjda po nas, i nie mozemy poznac nikogo z nich, bo czas ciagle plynie naprzod. Jaki byl moj ojciec, kiedy mial dwadziescia lat? Czy on siebie pamieta? Chyba musze wierzyc w zycie po smierci. Bez niego wszystko byloby takie dziwne i bezsensowne... nigdy nie zrozumiec... - Rozejrzala sie po grobach poprzecinanych pasmami slonca i cienia, glos jej nieco zadrzal. - Dlaczego oni byli kiedys mlodzi?

Zza rogu kosciola wyszedl Gavrey.

-Matka pyta o panienke, panno Lauro - powiedzial zatrzymujac sie przy furtce z czapka w rekach.

Piera wrocila do domu piechota razem z nim i kuzynka Betta. Gavrey okazal sie dobrym, odpowiedzialnym rzadca, ktory przejal od hrabiego Orlanta ciezar prowadzenia majatku, lecz nigdy nie mowil do Piery wiecej, niz wymagala tego grzecznosc. Teraz tez nie rozmawiali, ale robila to za nich kuzynka Betta. Piera uciekla od niej do gabinetu hrabiego Orlanta, ktory nieco zmeczony dluga noca wigilijna siedzial przy kominku ozdobionym girlandami, kupidynami i kilkoma zablakanymi waltorniami wyrzezbionymi w miejscowym szarawym marmurze, podobnie jak nagrobki na cmentarzu sw. Anthony'ego. Na kominku plonal jasny ogien. Piera usiadla obok ojca, zaczeli gawedzic. Hrabia Orlant odkryl zeszlego lata, ze moze rozmawiac z wlasna corka. Przypominalo mu to pogawedki z zona, ktora wowczas byla tylko troche starsza od Piery. Nie mowili duzo, ale owe chwile uznal za najprzyjemniejsze, szczegolnie teraz, w zimowe wieczory. Podczas choroby mial duzo czasu na smutne mysli. Przewidzial i zaakceptowal swoja samotnosc; Piera wyjdzie za maz i opusci dom, lecz teraz jest z nimi, i to stanowilo najwieksza pocieche. Byl zadowolony.

Piera nie byla zadowolona, ale szczesliwa, siedzac z ojcem przy ogniu, a przynajmniej szczesliwsza niz w lecie. Tych kilka tygodni spedzonych w domu wprawilo ja w stan bezustannego, meczacego napiecia. Wciaz czekala. Na co? Pewnie na malzenstwo, na milosc. Byla w domu, ale nie na dobre, zareczona, lecz samotna, zawieszona w prozni. Wszystko szlo nie tak. Pisala do Givana Koste regularnie. Nudnych kilka slow, co dwa tygodnie. Pisanie tych listow bylo nieznosnym obowiazkiem, rownie przykrym, jak pisanie wypracowan dla panny Elisabeth o powinnosciach mlodej kobiety... Jesli Givan ja kocha, to dlaczego go tu nie ma? Wyjechala z domu i wrocila do Aisnar z ulga. Czy byla zatem szczesliwa tej jesieni w Aisnar? Oczywiscie, ale wciaz trwala w oczekiwaniu. Teraz czekanie sie skonczylo, czas szybko mijal i Piera chwytala poszczegolne chwile, cenila je. Wiedziala, ze sa niepowtarzalne. Nie chciala wracac do przeszlosci ani wybiegac myslami w przod.

Wigilia Trzech Kroli przyniosla trzaskajacy mroz i czyste niebo. Drogi byly tak zamarzniete, ze uderzenia konskich kopyt rozlegaly sie niczym dzwonki, a slonce jasnialo na ciemnoblekitnym niebie. Laura i Piera pojechaly do Portacheyki po poczte z zawsze milczacym rzadca Gavreyem, ktory mial cos do zalatwienia w mlynie. Dziewczeta poszly do zajazdu "Pod Zlotym Lwem" prowadzac jego konia, poniewaz zajazd sluzyl jako tawerna, hotel, przystanek dylizansow, poczta i stajnia wynajmujaca konie. Piera powiedziala:

-Ze wszystkich malomownych ludzi w Montaynie on jest najbardziej malomowny.

-Potrafi rozmawiac - rzekla obojetnie Laura.

-Watpie. Strzeze swego jezyka, jakby go mial ze zlota.

-A kto tutaj rozmawia oprocz nas, kobiet? Tam mezczyzni pewnie plotkuja caly czas, prawda? - Laura czesto droczyla sie z Piera na temat wyrafinowanych obyczajow panujacych w Aisnar, nawet zrobily sobie z tego pewna gre, ale teraz w jej slowach czulo sie uszczypliwosc.

Piera wiedziala, ze w pewnym sensie byla nietaktowna, i nic juz nie mowila o Gavreyu. Przywitaly sie ze starym stajennym i oddaly mu konie. Weszly do srodka i pozdrowily zone oberzysty, krolujaca wsrod lsniacego debu i mosiadzu. Czekala na nie i podala im przez bar trzy listy: jeden dla Piery, dwa dla Laury.

-Ach! - zawolala z ozywieniem Laura. - Dziekuje, pani Karel!

-O tak, od dom Itaal, zobaczylam go w worku z samego rana, znam jego czarny atrament - powiedziala pani Karel z zadowoleniem sugerujacym, ze tak drobna sprawa jak analfabetyzm w niczym jej nie [link widoczny dla zalogowanych]
przeszkadza.

Porozmawiawszy z nia chwile dziewczeta wyruszyly do domu Emanuela.

-Chodz, Peri, pospiesz sie, chce go przeczytac. Ciekawe, dla kogo ten drugi list, pewnie dla wujka. A twoj jest od...?

-O, tak - odparla Piera.

-List od Itale ma nadal adres zwrotny w Rakavie. To dlatego od miesiaca nie mielismy zadnych wiadomosci. Poczta pewnie na wschodzie chodzi powoli. To tak daleko.

Idac dwa razy szybciej niz zwykle i przygladajac sie kopercie listu, ktorego nie chciala zbezczescic otwieraniem na ulicy, Laura szla w kierunku domu Emanuela. Piera podazala za nia. Emanuel wyszedl. Przyjela je Per neta i nie tracac czasu otworzyla, razem z Laura, list od Itale. Przeczytaly go na stojaco. Piera usiadla w fotelu przy oknie, wychodzacym na lezaca po polnocnej stronie przelecz i przeczytala list od Givana Koste. Byl to spokojny, czuly, mezowski list. Pod spodem dopisal sie maly Battiste, okraglym, wyraznym charakterem pisma: "Kochana hrabianko Piero! Suszony imbir byl bardzo dobry chociaz byl bardzo ostry wiec jadlem po kawaleczku, ale zjadlem wszystko. Mam nadzieje, ze czuje sie pani dobrze. Ojciec czuje sie dobrze. Ja sie czuje dobrze. Moje kroliki czuja sie dobrze. Lubia owsianke tak jak pani mowila. Z najlepszymi zyczeniami szczesliwego Nowego Roku, pani kochajacy przyjaciel, Battiste Venseslas Koste".

Chciala pokazac dopisek dziecka Laurze, lecz tego nie zrobila. To takie dziwne, znaczy Laurze wydaloby sie dziwne, ze ow chlopiec ma byc dzieckiem Piery, jej pasierbem. Ma siedem lat, jest o jedenascie lat mlodszy od Plery; pani kochajacy przyjaciel Battiste Venseslas Koste - Laura chyba by tego nie zrozumiala. Zreszta po co wprawiac ja w zaklopotanie.

-Co pisze Itale?

-Przeczytaj, kochanie. Lauro, przeczytalas juz list dwa razy, daj go Pierze. Co to? Jeszcze jeden list?

-Ach, tak, zapomnialam. Spojrz: "Dla pana [link widoczny dla zalogowanych]
Sorde z Val Malafrena, Portacheyka, Prow. Mont." - dla kogo to? Dla ojca czy wuja?

-Emanuel bedzie wiedzial. Musze sprawdzic pieczen, zaraz wracam.

	Forum www.pearlsparadise.fora.pl Strona Główna -> Nauka	Wszystkie czasy w strefie EET (Europa) Idź do strony Poprzedni 1, 2
Strona 2 z 2